Εσωτερικές μεταναστεύσεις στο Βυζάντιο: Πρωτεύουσα, στρατός και επαρχία

Εσωτερικές μεταναστεύσεις στο Βυζάντιο: Πρωτεύουσα, στρατός και επαρχία
Εσωτερικές μεταναστεύσεις στο Βυζάντιο: Πρωτεύουσα, στρατός και επαρχία

Το τμήμα Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Π.Θ. σας προσκαλεί στη διάλεξη

του Αντώνη Καλδέλλη 

με τίτλο: «Εσωτερικές μεταναστεύσεις στο Βυζάντιο: Πρωτεύουσα, στρατός και επαρχία»

που θα πραγματοποιηθεί διαδικτυακά την Τετάρτη, 16 Μαρτίου, στις 18:00.

Ο Αντώνης Καλδέλλης είναι Kαθηγητής Βυζαντινής Ιστορίας και Πολιτισμού, πρόεδρος του Τμήματος Κλασσικών Σπουδών στο Ohio State University.
Για να παρακολουθήσετε τη διάλεξη συνδεθείτε στην ομάδα «Εκδηλώσεις ΙΑΚΑ» του MS-TEAMS με κωδικούς του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.  Η πρόσβαση είναι ανοιχτή και χωρίς τη χρήση του MS-TEAMS, από browser Google Chrome ή Microsoft Edge, μέσω του link που θα βρείτε στο κάτω μέρος της παρακάτω σελίδας:
http://www.ha.uth.gr/index.php?page=events-search.display&a=576 
Περίληψη
Η μετανάστευση στην ύστερη αρχαιότητα και το Βυζάντιο έχει εξεταστεί κυρίως στο πλαίσιο του πολέμου, εστιάζοντας είτε στις εισβολές των βαρβάρων, τη «μετανάστευση των λαών», είτε στην φυγή των Ρωμαίων προσφύγων. Τα δραματικά γεγονότα εύκολα ελκύουν την προσοχή, τόσο των αρχαίων όσο και των σύγχρονων ιστορικών. Ωστόσο, μαζί με εκείνες τις μετακινήσεις, μία πιο ήσυχη, αλλά πιθανώς πολύ μεγαλύτερη μετακίνηση καταγράφεται από την επαρχία προς τις πόλεις της αυτοκρατορίας, ιδιαίτερα την Κωνσταντινούπολη, αλλά και προς τις ένοπλες δυνάμεις της αυτοκρατορίας (ιδιαιτέρως στην πρώιμη βυζαντινή εποχή). Μόνο έτσι θα μπορούσε ο πληθυσμός της Κωνσταντινούπολης, από εικοσιπέντε χιλιάδες κατοίκους να φτάσει στο μισό εκατομμύριο μέσα σε μόλις δύο αιώνες (330-540). Και μόνο έτσι το ύστερο Ρωμαϊκό κράτος κατάφερε να διατηρήσει στρατό 250.000 στρατιωτών (ή μεγαλύτερο), που εκτεινόταν κατά μήκος των συνόρων στο Ιλλυρικόν (Βαλκάνια) και τη Συρία. Η διάλεξη παρουσιάζει κάποιες από τις παραμέτρους που καθόρισαν αυτές τις εσωτερικές μεταναστεύσεις, συμπεριλαμβάνοντας τη δομική υποστήριξη (π.χ. επισιτισμός), τη δημογραφία, και τις επιδημικές κρίσεις.